Greek Albanian Arabic Bulgarian Chinese (Simplified) Dutch English French German Italian Polish Portuguese Romanian Russian Serbian Spanish

ΠΑΘΗΣΕΙΣ

Γαστρεντερολογικές Παθήσεις

Γαστρεντερολογικές Παθήσεις

 

 

Η αιμορραγία από το γαστρεντερικό σύστημα μπορεί να εκδηλωθεί με αιματέμεση, αιματοχεσία, μέλαινα, ή μη εμφανή απώλεια αίματος  με τα κόπρανα.

Παρακάτω με λίγα λόγια θα δώσουμε τις πιθανές αιτίες αιμορραγίας από το γαστρεντερικό ανάλογα με την ηλικία του παιδιού.

ΝΕΟΓΝΑ (από τη γέννηση μέχρι ενός έτους)

1. Κατάποση μητρικού αίματος κατά τον τοκετό

Διάγνωση με Apt test για μητρικό αίμα (ανάμιξη αιματηρών κοπράνων και εμεσμάτων με διάλυμα 1% NaCl. Η εμβρυική αιμοσφαιρίνη δεν οξειδώνεται και το χρώμα του δείγματος παραμένει ανοιχτό κόκκινο, ενώ στο μητρικό αίμα προκαλεί αλλαγή χρώματος σε σκούρο καφέ).

2. Γαστρίτιδα λόγω περιγεννητικού stress

3. Παραεδρικό συρίγγιο (η πιο συχνή αιτία αποβολής αίματος από τον πρωκτό)

4. ΝΕΚ (Νεκρωτική ΕντεροΚολίτιδα)

έξοδος μεγάλης ποσότητας σκούρου αίματος από τον πρωκτό.Θα έχει πιο ζωηρό ερυθρό ενά το αίμα προέρχεται από το κόλον (παχύ έντερο).

4. Malrotation με Volvulus

Σκούρο αίμα αναμειγμένο με κόπρανα.

5. Αιμορραγική νόσος του νεογνού (υποπροθρομβιναιμία, θρομβοκυτταροπενία)

6. Αλλεργία στο γάλα αγελάδος

Ακόμα και αν μόνο θηλάζει το μωρό εξαρτάται και από τη δίαιτα της μητέρας. γι αυτό σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να προσαρμόζεται και το διαιτολόγιο της μητέρας.

ΒΡΕΦΗ (3-12 μηνών)

1. Παραεδρικό συρίγγιο

2. Εγκολεασμός (ιδιοπαθής εγκολεασμός)

3. Volvulus (κατά 90% εμφανίζεται σε αυτό το ηλικιακό group)

4. Διπλασιασμός εντέρου (με έκτοπο γαστρικό βλεννογόνο)

Συνήθως στο λεπτό έντερο. Μπορεί να παρουσιαστεί με μέλαινα κένωση ή αιματοχεσία. Τη διάγνωση βοηθάει το σπινθηρογράφημα με Tc -99m.

5. Γαστρεντερίτιδα

6. Οισοφαγίτιδα από ΓΟΠ (γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση) γαστρίτιδα.

7. Πεπτικό έλκος

ΝΗΠΙΑΚΗ &ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ (1-5 ετών)

1. Πολύποδες (κυρίως σε ηλικίες 3-5 ετών)

2. Παραεδρικό συρίγγιο

3. Πρόπτωση ορθού

4. Μεκέλειος απόφυση

5. Γαστρεντερίτιδα

6. Πεπτικό έλκος

7. Εγκολεασμός

8. Φλεγμονώδης νόσος του εντέρου

9. Αιμολυτικό ουραιμικό σύνδρομο

10. Πορφύρα Henoch–Schönlein

11. Διπλασιασμοί

12. Τελαγγειεκτασίες

13.  Αιμαγγειώματα

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΙ (6-18 ετών)

1. Πολύποδες

2. Φλεγμονώδης νόσος του εντέρου

3. Αιμορροΐδες

4. Κιρσοί οισοφάγου

5. Μεκέλειος απόφυση

6. Αιμαγγειώματα

7. Πεπτικό  έλκος

8. Διπλασιασμοί

9. Γαστρίτιδα

10. Τελαγγειεκτασίες

11. Αιμολυτικό ουραιμικό σύνδρομο

12. Πορφύρα Henoch–Schönlein

Γαστρεντερολογικές παθήσεις

 



Είναι η οξεία φλεγμονή της σκωληκοειδούς αποφύσεως.  Η σκωληκοειδής απόφυση είναι ένα μικρό τυφλό εντερικό άκρο που βρίσκεται  στην περιοχή του τυφλού συνήθως στο δεξιό λαγόνιο βόθρο (δεξιά χαμηλά στην κοιλιά).

Η οξεία φλεγμονή μπορεί να οφείλεται σε μηχανικούς παράγοντες (απόφραξη του αυλού της συνήθως από κοπρόλιθο) σε λοιμώδεις  σε διαιτητικούς παράγοντες ή σε συνδυασμό όλων των προαναφερθέντων.    Έτσι έχουμε τη διάταση του αυλού της και στη συνέχεια, η διαταραχή της αιμάτωσής της σε συνδυασμό με την είσοδο διαφόρων μικροοργανισμών στο τοίχωμά της, οδηγεί στην φλεγμονή, νέκρωση και πιθανά στη ρήξη της.
Η ρήξη της σκωληκοειδούς αποφύσεως είναι η πιο συχνή αιτία τοπικής ή γενικευμένης περιτονίτιδας. Η ρήξη της μπορεί να συμβεί κυρίως στην πολύ μικρή ηλικία ακόμη και μέσα σε 24 ώρες από την έναρξη των συμπτωμάτων στο 10% των ασθενών και μετά από 48 ώρες στο 50 % των ασθενών.

Αφορά όλες της ηλικίες αλλά είναι πιο σπάνια στα νεογνά και στη γεροντική ηλικία. Κάτω των 2 ετών το ποσοστό είναι κάτω του 3% μεταξύ 2 και 4 ετών το ποσοστό της είναι γύρω στο 6% ενώ πιο συχνά παρουσιάζεται στην ηλικία των 10 με 12 ετών και στην εφηβεία. Είναι λίγο πιο συχνή στα αγόρια και εμφανίζεται ελαφρώς πιο συχνά την  άνοιξη και το φθινόπωρο.

Συμπτωματολογία

Τα συμπτώματα της οξείας σκωληκοειδίτιδας είναι διάφορα ανάλογα με τη θέση της, το στάδιο, την ηλικία ακόμη και το σωματότυπο του παιδιού. Τα πιο πολλά παχουλά παιδιά δίνουν την εντύπωση ότι ανέχονται καλύτερα τον πόνο. Τα παιδιά με ηλικία κάτω των 3 ετών δεν μπορούν να περιγράψουν και να εντοπίσουν τον πόνο. Το στάδιο, (φλεγμονή, εμπύημα, ρήξη-περιτονίτιδα) αλλά και η θέση που έχει η σκωληκοειδή απόφυση σε σχέση με  άλλα όργανα της κοιλίας είναι δυνατόν να δώσει διαφορετική συμπτωματολογία και με άλλη ένταση.

Η τυπική συμπτωματολογία σε μια οξεία σκωληκοειδίτιδα χωρίς ρήξη με τυπική θέση και για ηλικία μεγαλύτερη των 8 ετών όπου τα συμπτώματα ομοιάζουν με αυτά των ενηλίκων είναι:

  • το άλγος
  • οι έμετοι
  • ο πυρετός
  • Αρχικά το άλγος είναι περιομφαλικό ενώ αργότερα  (σε λίγες ώρες) εντοπίζεται χαμηλά δεξιά. Φυσικά όπως είπαμε πιο πάνω, ανάλογα με τη θέση της σκωληκοειδούς αποφύσεως το άλγος μπορεί να εντοπίζεται επίσης υπερηβικά, υπερομφάλια, στο δεξιό υποχόνδριο (δεξιά ψηλά στην κοιλιά), και στο αριστερό λαγόνιο (αριστερά χαμηλά στην κοιλιά). Συνήθως είναι συνεχόμενο αλλά όχι πάντα, περίπου στο 20% των ασθενών μπορεί να είναι διαλείπων.

    Οι έμετοι είναι συνήθεις αλλά γενικά λιγότεροι σε συχνότητα σε σχέση για παράδειγμα με μια γαστρεντερίτιδα και με έναρξη σχεδόν ταυτόχρονη με το άλγος.

    Ο πυρετός ως αποτέλεσμα της φλεγμονής έπεται του άλγους και των εμέτων και επιδυνώνεται με την εξέλιξη της φλεγμονής. Είναι δυνατόν όμως και να απουσιάζει. τα βρέφη μπορεί να παρουσιάσουν και υποθαρμία. το κλάμα και η έντονη ανησυχία καθώς και η όψη του παιδιού πρέπει να εκτιμώνται προσεκτικά σε ηλικίες κάτω των 3 ετών. Άλλο ένα σύμπτωμα είναι η διάρροια η οποία παρατηρείται κυρίως καθυστερημένα (σε προχωρημένη φλεγμονή της σκωληκοειδούς αποφύσεως) αλλά μπορεί να παρουσιαστεί και νωρίτερα κυρίως σε σχέση με την πυελική θέση της σκωληκοειδούς αποφύσεως.

    Η βάδιση μπορεί να μας δώσει μια ένδειξη αφού το παιδί πονάει εντονότερα κατά τη βάδιση και έχει την τάση να είναι ξαπλωμένο στο πλάι με μαζεμένα τα πόδια.

    Η περιτονίτιδα στην βρεφική και νηπιακή ηλικία είναι συνήθως διάχυτη και μπορεί να δώσει υψηλό πυρετό έντονη ευαισθησία της κοιλίας ωχρότητα του προσώπου και περιορισμό των δραστηριοτήτων του.

    Διάγνωση

    Η διάγνωσή της είναι σε πολλές περιπτώσεις είναι δύσκολη και στη νηπιακή και βρεφική ηλικία πολύ δύσκολη έως προβληματική. Πρέπει να βασίζεται στο ιστορικό του ασθενούς στην κλινική εξέταση  και στις παρακλινικές εξετάσεις οι οποίες μπορεί να είναι:

    1. Εργαστηριακές
      -Γενική αίματος (αύξηση ή όχι των Λευκών, αύξηση
      πολυμορφοπυρηνικού τύπου)
      -CRP (αύξηση ή όχι)
      -ΤΚΕ (αύξηση ή όχι)
    2. Απεικονιστικές
      -α/α κοιλίας (ανταλγική σκολίωση, διάταση
      τυφλού-λεπτού εντέρου, υδραερικά επίπεδα, εξάλειψη παρυφής του δεξιού ψοΐτου  μυός, παρουσία ακτινοσκιερού κοπρόλιθου)
      -Υπερηχογράφημα σκωληκοειδούς-κοιλίας (εύρος σκωληκοειδούς  >0.6 cm με στοιχεία φλεγμονής, ανεύρεση αποστήματος κοιλίας, αποκλεισμός άλλον παθολογικών καταστάσεων όπως ο εγκολεασμός)

    Όλες αυτές οι εξετάσεις μαζί με την κλινική εξέταση και τη λήψη ενός πολύ καλού ιστορικού βοηθούν για την καλύτερη κατανόηση της κατάστασης της υγείας του παιδιού και μπορούν να θέσουν τη διάγνωση. Πολλές φορές όμως η διάγνωση μπορεί να μην είναι ξεκάθαρη και πρέπει τότε πάντα το παιδί να τίθεται σε συχνή και στενή παρακολούθηση και να μην εφησυχάζουν επί αμφιβολιών γιατρός και γονείς.    Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται στα πολύ μικρά παιδιά γιατί η διάγνωση είναι αρκετά δύσκολη αλλά και η εξέλιξη μιας οξείας σκωληκοειδίτιδας σε ηλικίες κάτω των 3-4 ετών είναι ταχύτατη.

    Υπάρχουν πληθώρα άλλων καταστάσεων που μπορεί να μιμηθούν την οξεία σκωληκοειδίτιδα και θα πρέπει να διαφοροδιαγνωστούν.

    Αυτές είναι:




    • Μεσεντέριος αδενίτιδα

    • Γαστρεντερίτιδα

    • Δυσκοιλιότητα

    • Παθήσεις ουροποιητικού (λίθος, ουρολοίμωξη,
      υδρονέφρωση, επίσχεση ούρων)

    • Εγκολεασμός (κάτω των 4 ετών)

    • Πνευμονία (δεξιάς βάσης)

    • Συστροφή όρχι

    • Συστροφή ωοθήκης

    • Συστροφή επιπλοϊκής απόφυσης (συνήθως στα
      παχύτερα άτομα)

    • Περιεσφιγμένη βουβωνοκήλη

    • Εντερική απόφραξη

    • Αναφυλακτική πορφύρα

    • Παγκρεατίτιδα

    • Χολοκυστίτιδα

    • Ηπατίτιδα

    • Διαβητική κετοξέωση

    • Αιματομητρόκολπο (ατρησία παρθενικού υμένα ή
      κόλπου)

    • Ιλαρά (πρόδρομα συμπτώματα)

    • Φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου

    • Όγκοι κοιλίας

    • Δρεπανοκυτταρική αναιμία

    Να πούμε ότι επί αμφιβολιών είναι προτιμότερο να αφαιρεθεί μια μη φλεγμαίνουσα σκωληκοειδή απόφυση παρά να μας ξεφύγει μια οξεία σκωληκοειδίτιδα και να πρέπει να αντιμετωπίσουμε βαριές επιπλοκές και σε ακραίες περιπτώσεις ακόμη και θάνατο. Μετά τη διάγνωση το παιδί θα πρέπει να λαμβάνει ενδοφλέβια υγρά και αντιβίωση και μέσα σε λίγες ώρες και ανάλογα της βαρύτητας να οδηγείται στο χειρουργείο. Από τη διεθνή βιβλιογραφία σε ποσοστό 10-20% των σκωληκοειδεκτομών η σκωληκοειδής απόφυση είναι φυσιολογική.

    Θεραπεία

    Η θεραπεία λοιπόν είναι χειρουργική και διενεργείται τομή Lanz ή McBurney  ή δεξιά παράμεση ανάλογα με την ηλικία και την βαρύτητα της κατάστασης.

    Τα ευρήματα της σκωληκοειδούς μπορεί να είναι:

    -φλεγμονώδης οξεία σκωληκοειδίτιδα

    -εμπύημα σκωληκοειδούς

    -γαγγραινώδης – ρήξη σκωληκοειδούς με τοπική περιτονίτιδα

    -ρήξη με γενικευμένη περιτονίτιδα

    -Σκωληκοειδικό πλαστρόν  (καθυστερημένη αντιμετώπιση με περιχαράκωση της βλάβης από διπλανά όργανα)

    Η νοσηλεία εξαρτάται από τη βαρύτητα της κατάστασης και μπορεί να έχει διάρκεια από 2 έως 10 ημέρες με συνήθη τις 2-4 ημέρες. Η σίτιση μπορεί να ξεκινήσει σταδιακά από την επόμενη ημέρα ή ανάλογα με την κινητοποίηση του εντέρου.

    Μετεγχειρητικές επιπλοκές έχουμε σε ποσοστό 5% επί συνόλου σκωληκοειδεκτομών και είναι η διαπύηση του τραύματος, ενδοκοιλιακό απόστημα, σπάνια ρήξη του κολοβώματος-εντέρου /αιμορραγία, συμφυτικός ή άλλος ειλεός. Είναι σπάνιες σε μια απλή οξεία σκωληκοειδίτιδα αλλά αυξάνεται η πιθανότητά τους σε περίπτωση περιτονίτιδας ή εργώδους αφαίρεσή της. Απώτερη επιπλοκή αφορά τον συμφυτικό ειλεό που μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε και σε οποιονδήποτε έχει υποστεί λαπαροτομή.

     

    Γιώργος Μαναϊλόγλου

    Χειρουργός Παίδων

     

     

    Η πυλωρική ατρησία είναι μια αρκετά ασυνήθης ανωμαλία που προκαλεί εντερική απόφραξη στα νεογνά και αποτελεί το 17% όλων των ατρησιών του εντέρου. Έχει παρατηρηθεί και οικογενή κληρονομικότητα με πιθανή εμπλοκή ενός αυτοσωμικού υπολειπόμενου γονιδίου όπου σε ορισμένες περιπτώσεις η ατρησία μπορεί να συνδιαστεί με πομφολυγώδη επιδερμόλυση. Μπορεί επίσης να συνδιαστεί και με άλλες ατρησίες όπως ατρησία οισοφάγου, δωδεκαδακτύλου και λεπτού εντέρου. Η πυλωρική ατρησία μπορεί να αναγνωριστεί και στον προγεννητικό υπέρηχο. Επίσης συνυπάρχει πολυδράμνιο στο 60% των περιπτώσεων και η α-εμβρυική πρωτεΐνη στο αμνιοτικό υγρό μπορεί να είναι αυξημένη.

    Συμπτωματολογία

    Διάταση της ανώτερης κοιλίας κατά τη γέννηση και μη χολώδεις έμετοι. Αν καθυστερήσει η διάγνωση η αφυδάτωση και η υποχλωριαιμική αλκάλωση γρήγορα θα εγκατασταθούν ενώ επίσης μπορεί να προκληθεί και διάτρηση του στομάχου.

    Διάγνωση

    Ακτινογραφία κοιλίας: χαρακτηριστικό μια φυσαλίδα αέρα στην άνω κοιλία χωρίς παρουσία αέρα περιφερικότερα ή ένα μεγάλο υδραερικό επίπεδο.

    Υπερηχογράφημα κοιλίας-πυλωρού: διατεταμένο πυλωρικό κανάλι.

    ΤαξινόμισηΑτρησία πυλωρού

    Η ταξινόμηση βασίζεται σε διεγχειρητικά παθολογικά ευρήματα.

    Τύπος Ι: (58%) στόμαχος και δωδεκαδάκτυλο ανέπαφα (παρουσία μεμβράνης)

    Τύπος ΙΙ: (34%) ινώδης χορδή

    Τύπος ΙΙΙ: (8%) πλήρης διαχωρισμός των κολοβωμάτων με παρουσία χάσματος μεταξύ του στομάχου και του δωδεκαδακτύλου

    Θεραπεία

    Κατ' αρχήν πρέπει να αποσυμπιεστεί το στομάχι  να ενυδατωθεί το νεογνό και να διορθωθούν τυχόν ηλεκτρολυτικές διαταραχές. Έτσι αρχικά τοποθετείται levin (ρινογαστρικός σωλήνας)  και χορηγούνται υγρά και ηλεκτρολύτες. Όταν το νεογνό σταθεροποιηθεί τότε οδηγείται στο χειρουργείο.

    Στον τύπο Ι διενεργείται αρχικά μια μικρή γαστροτομή για να ταυτοποιηθεί το σημείο του web (μεμβράνη) με τη διεκβολή ενός καθετήρα περιφερικά. Κατόπιν μέσο επιμήκους τομής στον πυλωρο εκτέμνεται η μεμβράνη. Ελέγχεται περιφερικότερα για πιθανή ύπαρξη δεύτερης μεμβράνης και κατόπιν συγκλείεται εγκαρσίως ο πυλωρός (πυλωροπλαστική) αφού τοποθετηθεί levin για αποσυμπίεση του στομάχου.

    Στον τύπο ΙΙ και ΙΙΙ διενεργείται γαστροδωδεκαδακτυλική αναστόμωση.

    Μετεγχειρητικά πάντα αφήνεται ο ρινογαστρικός σωλήνας μέχρι την πλήρη κινητοποίηση και κένωση του στομάχου.

    Γιώργος Μαναϊλόγλου

    Χειρουργός Παίδων

     

     

    Αυτόματη διάτρηση στομάχου συχνά συμβαίνει σε νεογνά όπου χρήζουν ανάνηψης ή μετά από επεισόδιο υποξίας αμέσως μετά τη γέννηση. Στα αγόρια συμβαίνει πολύ συχνότερα απ' ότι στα κορίτσια και έχει μια επίπτωση ίση με 1:2900 ζώντων γεννήσεις.

    Υπάρχουν δύο θεωρίες όσον αφορά την παθογένεια:

    1) Ισχαιμική βλάβη του βλεννογόνου του στομάχου λόγω περιγεννητικού στρες και υποξίας με αποτέλεσμα τη διάτρηση του στομάχου λίγες ημέρες μετά τη γέννηση

    2) Υπερβολική διάταση του στομάχου ως αποτέλεσμα επιθετικής ανάνηψης με μάσκα, λανθασσμένη διασωλήνωση στον οισοφάγο και έντονο αερισμό, απόφραξη στομάχου π.χ. ατρησία πυλωρού. Διάτρηση ωστόσο μπορεί να συμβεί από τη διεκβολή ρινογαστρικού σωλήνα και από ανεπάρκεια του μυικού τοιχώματος του στομάχου. Η συχνότητα όμως  φαίνεται πως μειώνεται.

    Συμπτωματολογία

    Η αυτόματη διάτρηση του στομάχου παρατηρείται συνήθως μεταξύ της 3ης και 5ης ημέρας της ζωής.

    Η πιο δραματική κλινική εκδήλωση είναι η αιφνίδια εγκατάσταση μαζικής διάταση της κοιλίας. Ταχυκαρδία, λήθαργος ως αποτέλεσμα της υπογκαιμίας εγκαθίστανται ταχύτατα. Έτσι, περιτονίτιδα, ανύψωση του διαφράγματος και αναπνευστική δυσχέρεια είναι άμεσα. Εάν αυτή η κατάσταση δεν αναγνωριστεί και αντιμετωπιστεί άμεσα το παιδί θα μπει σε σοκ και καρδιαγγειακή αναπάρκεια.

    Διάγνωση

    Ακτινογραφία θώρακος και κοιλίας όπου θα δείξει σοβαρό πνευμοπεριτόναιο (ελεύθερος αέρας στην κοιλιά). Η ακτινογραφία μπορεί να είναι σε όρθια θέση ή αριστερό decubitus.

    Η διαφοροδιάγνωση περιλαμβάνει τη διάτρηση από πεπτικό έλκος, τη νεκρωτική εντεροκολίτιδα αλλά και γενικευμένο πνευμοπεριτόναιο από αέρα που κατεβαίνει από το μεσοθωράκιο σε νεογνά υπό μηχανικό αερισμό λόγω αναπνευστικής δυσχέρειας. Αν συνυπάρχει πνευμομεσοθωράκιο και εμφύσημα σε τέτοιους ασθενείς πρέπει να υποπτευθούμε ότι ο αέρας προέρχεται από το θώρακα και έτσι η λαπαροτομή δεν θα βοηθήσει. Επί αμφιβολιών η παρακέντηση της κοιλίας έχει ένδειξη τόσο διαγνωστική όσο και για αποσυμπίεση της κοιλίας.

    Θεραπεία

    Άμεση χορήγηση υγρών (150-200ml/Kg/24h).

    Αντιβιωτικά ευρέος φάσματος ενδοφλεβίως.

    Τοποθέτηση ρινογαστρικού σωλήνα (levin)

    Διασωλήνωση αν είναι απαραίτητη.

    Παρακέντηση κοιλίας για αποσυμπίεσή της αν αυτό είναι αναγκαίο.

    Όσον αφορά την επέμβαση αυτή διενεργείται διαμέσου τομής εγκάρσιας υπερομφάλιας. Λαμβάνονται υγρά για καλλιέργεια. Αν αυτά είναι καθαρό γαστρικό υγρό ή ελαφρώς χολώδης υποδεικνύει διάτρηση στομάχου ή δωδεκαδάκτυλου, αν είναι σκούρα χολώδη ή ρυπαρά υποδεικνύουν διάτρηση λεπτού ή παχέος εντέρου. Οι πιο πολλές αυτόματες διατρήσεις στομάχου συμβαίνουν κατά μήκος του μείζονος τόξου, αμέσως περιφερικά του οισοφάγου. Η διάτρηση πεπτικού έλκους συνήθως εντοπίζονται στην πυλωροδωδεκαδακτυλική συμβολή, αλλά μπορεί να βρίσκεται και στο έλλασον τόξο, στη συμβολή του άντρου και του θόλου. Αν η περιοχή γύρω από τη διάτρηση είναι βιώσιμη τότε γίνεται νεαροποίηση και συρραφή της ρήξης σε δύο στρώματα. Αν ο περιφερικός στόμαχος είναι νεκρωμένος τότε εκτελείται περιφερικά γαστρεκτομή. Η Billroth I είναι αυτή που προτιμάται.

    Η μετεγχειρητική πορεία μπορεί να είναι δύσκολη, ιδιαίτερα αν η διάγνωση έχει τεθεί καθυστερημένα. Η επίμονη οξέωση μπορεί να είναι σημείο πρόσθετης ιστικής νέκρωσης. Ίσως απαιτηθούν επανειλημένες ακτινογραφίες κοιλίας και ενδοσκοπήσεις για έλεγχο του βλεννογόνου του στομάχου. Η επιβίωση σήμερα ανέρχεται στο 80%.

     

    Γιώργος Μαναϊλόγλου

    Χειρουργός Παίδων

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    Οι μεμβράνες (web) ή διαφράγματα του άντρου και προπυλωρικά προκαλούν μερική απόφραξη και έτσι πολλές φορές η διάγνωση τίθεται καθυστερημένα. Είναι γενικά ασυνήθεις ανωμαλίες Έχουν πάχος 2 με 4 mm και βρίσκονται 1 με 7 cm από τον πυλωρό. Η αιτιολογία είναι αβέβαιη. Πιθανά οφείλονται σε ατελή επαναυλοποίηση του πρόσθιου εντέρου κατά την 5η με 6η εβδομάδα κυήσεως.

    Το κύριο σύμπτωμα που προκαλούν είναι οι μη χολώδεις έμετοι. Μπορεί να συνυπάρχει και ήπιο άλγος κοιλίας. Η συμπτωματολογία εξαρτάται από το μέγεθος του ανοίγματος που μπορεί να είναι από 2 έως 30 mm. Τα διαφράγματα με άνοιγμα κάτω από 1 cm δημιουργούν έντονη συμπτωματολογία.

    ΔιάγνωσηΠροπυλωρικό web

    Η εικόνα και η συμπτωματολογία ομοιάζει με αυτή της πυλωρικής στένωσης. Το υπερηχογράφημα μετά φόρτισης με νερό μπορεί να βοηθήσει και έχουν περιγραφή 4 χαρακτηριστικά σημεία του υπερήχου. Κατάδειξη ηχογενούς δακτυλίου-διαφράγματος παρόμοιας υφής με του άντρου, γαστρική διάταση, καθυστερημένη γαστρική κένωση και φυσιολογικός πυλωρός. Η διάγνωση ενισχύεται με τη σκιαγράφιση του ανώτερου πεπτικού και με ενδοσκόπηση ενώ και η απλή ακτινογραφία κοιλίας βάζει μια υπόνια (Εικ. Α). Το σκιαγραφικό μας δίνει έμμεσες ενδείξεις ύπαρξης της μεμβράνης όπου το σκιαγραφικό στην περιοχή του άντρου με το περισταλτικό κύμα φαίνεται να περνά από ένα στενό δαχτυλίδι (Εικ. Β).Web άντρου Η ενδοσκόπηση επιβεβαιώνει τη διάγνωση (Εικ. Γ).Web με έκεντρο άνοιγμα Ορισμένες φορές μια ευρεία πτυχή βλεννογόνου μπορεί με το βαρειούχο γεύμα να εκληφθεί λανθασμένα για μεμβράνη, γι' αυτό σήμερα πάντα πρέπει να διενεργείται μια γαστροσκόπηση πριν το χειρουργείο.

    Η θεραπεία είναι χειρουργική όπου μέσω μιας γαστροτομής στο πρόσθιο τοίχωμα του στομάχου εκτέμνεται η μεμβράνη. Εάν η μεμβράνη είναι αρκετά λεπτή είναι δυνατόν σήμερα να εκταμεί ενδοσκοπικά αποφεύγοντας έτσι τη λαπαροτομή με την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει υπερτροφική στένωση του πυλωρού, διότι τότε πρέπει να γίνει και πυλωρομυοτομή. Πολλοί πιστεύουν πως εκτός την εκτομή της μεμβράνης, η αντροπυλωροπλαστική είναι απαραίτητη. Η πρόγνωση είναι γενικά ευνοϊκή.

     

    Γιώργος Μαναϊλόγλου

    Χειρουργός Παίδων

    Φιλοξενία ιστοσελίδας Angellight web services

    Web Analytics